FB

January 21, 2023 | 7:10

POSTA / Si të menaxhoni marrëdhënien me një baba autoritar?

Lufta me babain autoritar është prova thelbësore iniciative për t’u bërë ai që jeni në të vërtetë dhe për të gjetur brenda vetes energjinë për të ndjekur prirjet tuaja të vërteta.

b

Babai im është një personazh jashtëzakonisht i ashpër. Ai tenton gjithmonë të më qortojë dhe të më bëjë të ndihem gabim. Nëse kam një ide “jashtë kutisë”, ai nuk e merr parasysh dhe nuk qesh me të. Me pak fjalë, nuk është aspak e lehtë të merresh me të. Ndonjëherë mendoj se pas nevojës së tij për të më gjykuar, që më ofendon padashur, fshihet një shqetësim që ai nuk bën asgjë për ta trajtuar. Më pëlqen arti, piktura, një prirje që ai nuk arrin ta kuptojë dhe pranojë. Ai thotë se unë jetoj ‘lart në re’ ndërsa ai është një person shumë ‘katror dhe me këmbë në tokë’. Kam arritur deri në atë pikë sa ta injoroj, nuk ia kthej telefonatat dhe mesazhet, sidomos kur ato bëhen ofenduese ndaj meje. Nuk mendoj se e meritoj këtë ashpërsi nga babai im. Çfarë më këshilloni të bëj? A.

 

Përgjigje: Në kohët tona, të kesh një baba autoritar dhe paragjykues konsiderohet një fat i keq i madh dhe është e zakonshme ta konsiderojmë atë një lloj traume që do të ndikojë në jetën tonë, duke gjeneruar shqetësim dhe zhgënjim. Kjo ndodh sepse ne të gjithë kemi një bindje të fortë se ajo që jemi varet nga ajo që prindërit tanë kanë bërë me ne. Në të vërtetë, asnjë epokë para viteve 1900 nuk ka menduar ndonjëherë kështu. Prandaj bëhet fjalë për një bindje moderne, jo për një të vërtetë absolute.

 

A ka ndonjë mënyrë tjetër për ta parë problemin e Anxhelës?

James Hillman, psikanalisti i madh amerikan, në veprën e tij më të famshme ‘Kodi i shpirtit’, e kthen krejtësisht këndvështrimin. Nëpërmjet një arsyetimi që nis nga mendimi platonik, ai hodhi hipotezën se prindërit nuk ndodhin rastësisht, por se në njëfarë mënyre është shpirti i çdo individi ai që zgjedh babanë dhe nënën më të përshtatshme dhe funksionale për zhvillimin dhe shprehjen e natyrës së tij autentike dhe origjinale. Ai e bëri atë, të paktën pjesërisht, për të na çliruar nga ideja për të qenë të burgosur të një fati të pafavorshëm pa rrugëdalje.

Nëse mendojmë si Hillman, babai i ashpër, autoritar dhe intransigjent i A. nuk është një lemzë apo një fatkeqësi e madhe, por pikërisht ajo që ajo duhet të heqë, për të gjetur brenda vetes burimet, aftësitë dhe guximin e nevojshëm për të jetuar jetën që dëshiron vërtet. Konflikti me të bëhet një provë, një sfidë, fazat e pengesave të një rruge të dobishme për të formuar vetëdijen autentike për veten tonë, një vendosmëri më e madhe në dëshirën për të ‘bërë gjërat tona’ dhe për të ecur në rrugën tonë.

Fati i dha A. një baba të tillë dhe pikërisht kjo situatë duhet të përballet për të nxjerrë me forcë anën unike, në rastin e saj artistik, që ka nevojë për të gjithë energjinë e saj. Në fund të fundit, babai i kërkon asaj konkretitet: por a nuk është konkrete të krijosh piktura, skulptura apo çfarëdo tjetër?

 

Ne nuk mund t’i ndryshojmë të tjerët

A. mendon se duhet të bëjë diçka për të përmirësuar marrëdhënien me të atin, do të donte ta bënte atë të kuptojë këndvështrimin e saj dhe të marrë miratimin e tij, për të ndërtuar një marrëdhënie ideale me të, sipas një standardi të caktuar të mësuar. Por njerëzit janë ashtu siç janë, ne nuk mund t’i ndryshojmë apo të korrigjojmë karakterin e tyre, aq më pak t’i detyrojmë të përballen me dobësitë dhe demonët e tyre ose t’i bindim se këndvështrimi ynë është i duhuri. Për sa kohë që A. përqafon idenë se babai i saj duhet ta kuptojë dhe inkurajojë, ajo do të vazhdojë të shpërndajë energjitë e saj në kërkimin e kotë të njohjes nga babai pa marrë asnjë rezultat tjetër përveç zhgënjimeve dhe zhgënjimeve.

 

Në këtë kuptim, vendosja e njëfarë distance në marrëdhënie është një zgjedhje e duhur, por vetëm nëse nuk e fshihni në mënyrë të pandërgjegjshme shpresën se ai do të kuptojë gabimet e tij dhe do të ndryshojë qëndrim. Ajo distancë që tani ekziston (dhe që ajo vetë e ka krijuar) duhet t’i shërbejë A. që t’i përkushtohet ushqyerjes së talenteve dhe pasioneve të saj, pavarësisht gjithçkaje.

 

Ndiqni pasionet tuaja në maksimum

I vetmi sugjerim që mund t’i jepet me të vërtetë është të mos shqetësohet për marrëdhënien e saj me të atin ose të ketë pritshmëri të kota prej tij, por të hidhet plotësisht në atë që i pëlqen, duke i dhënë formë dhe substancë prirjeve artistike që ndihet e fortë brenda vetes, për të qenë plotësisht vajza që pëlqen të pikturojë. Nëse këto prirje dhe interesa janë vërtet në harmoni me natyrën e saj të thellë, ato do të lulëzojnë disi dhe të gjitha problemet që ka A. me të atin do të zbehen në plan të dytë. Talenti i vërtetë, pasioni autentik shfaqen në çdo terren. Sa më shumë që A. do ta zhvendosë shikimin e saj nga jashtë (marrëdhëniet me të atin) tek brenda (ai mes saj dhe shpirtit të saj) dhe aq më shumë do të jetë në gjendje t’i japë energji atij demonit të brendshëm që e shtyn të krijojë. Lumturia e tij e ardhshme nuk varet nga një marrëdhënie e mirë me të atin, por nga ajo me shpirtin e saj si piktore.

*Dr. Andrea Nervetti Psikologo dhe psikoterapeut

 

Burimi: riza.it

© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.

MARKETINGU:
Agjente Marketingu:
Erinda Topi: 0688019400
E-mail: [email protected]

© Revista Psikologjia. Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.

To Top