Të qenit njerëz që e bëjnë sinqeritetin pikën e tyre të fortë është sigurisht një virtyt. Sidoqoftë, jo të gjithë janë të gatshëm ta pranojnë si të tillë. Nuk është për t’u habitur. Disa kohë më parë thashë që të jem i sinqertë duhet guxim.
Disa miq mund të kenë qenë shumë të inatosur nga gjetjet që – edhe pse të vërteta – janë të vështira për t’u pranuar nga vetja. Ai mund të jetë inatosur sepse ishim shumë të vrullshëm, por në këtë rast keqkuptimi mund të zgjidhet lehtësisht duke kërkuar falje për tonin e përdorur dhe duke kërkuar fjalët e duhura për të shpjeguar të njëjtin koncept më me qetësi.
Të jesh vërtet mik do të thotë të jesh në gjendje të kuptosh tjetrin, edhe nëse – ndonjëherë – jo menjëherë. Nëse një akt sinqeriteti çon në një grindje të pariparueshme, përfundimi bëhet shpejt:
Nëse i mori, por nuk pranoi kritikat e bazuara, ai person nuk ishte shoku yt
Nëse bëri një kritikë që ju i përgjigjeshit pikë pas pike me sinqeritet, ai person nuk ishte shoku juaj
Me siguri, nuk është e këndshme të dihet se keni humbur kohë në ndërtimin e një marrëdhënieje që doli të jetë e rreme dhe që – me siguri – ishte që nga fillimi. Ndoshta e gjejmë veten duke menduar se, nëse do të donim t’i kapnim, sinjalet, të gjitha ishin atje, por ne nuk ishim në gjendje ta bënim këtë.
Keqardhja fillestare duhet të lërë vend për një vetëdije të re: gjithmonë keni qenë të sinqertë dhe të vërtetë (por sigurisht që duhet të keni qenë). Për më tepër, keni fituar përvojë në marrëdhëniet njerëzore – një gjë shumë e vështirë!
Pasi të keni kaluar periudhën e kuptueshme të trishtimit, ju duhet – siç e thashë – të vazhdoni të ecni: përgjatë rrugës suaj me siguri do të gjeni një mik të ri që do t’ju vlerësojë… kësaj here me sinqeritet.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi matteopoletti.blog
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
