Në portat e Panairit të Librit në Bogota 2022, ne si njerëzim mund të falënderojmë dhe nderojmë letërsinë, pasi e gjithë bota iu drejtua këtij arti në momentet më të vështira të viteve të fundit, si një ilaç i shenjtë për të shëruar dhe qetësuar shpirtin. Sot e dimë se shpirti i njerëzve është i etur për paqe dhe ngushëllim; Në këtë kuptim, letërsia është ajo strehë e qetë ku strehohet mendja për të shpëtuar nga realiteti kaq i madh dhe kaq i vrazhdë.
Krijuesit e librave, tregimeve, rrëfimeve, dorëshkrimeve dhe poezive…ne jemi fotografët e shpirtit, sepse kapim në letërsi, fotografi të ndjenjave që qëndrojnë në zemër, në atë mënyrë që kur prekim një shpirt tjetër, ai mund të të zhvendoset. ndjehemi të përkëdhelur ose të tronditur nga portreti ynë. Të lexosh është të shërosh, është të kujtosh, është të qash përsëri, të ndjesh, është të jetosh përsëri, ne që i kushtohemi artit të të shkruarit, shërohemi përmes çdo rreshti që krijojmë, me qëllim gjetja e atij lexuesi që mund të ndjejë se është brenda lëkurës sonë.
Letërsia është ilaç për shpirtin, sepse njeriu gjatë gjithë historisë së tij ka qenë në mëshirën e shumë ngjarjeve, disa plot gëzim e iluzion e të tjera plot dhimbje e melankoli, prandaj librat gjithmonë kanë përfaqësuar një rrugë çlirimi për shpirti. Nëse secili prej nesh do të bëhej autor i biografisë së tij dhe do ta shkruante pak nga pak gjatë gjithë jetës së tij, kjo do të ishte trashëgimia më e mirë, trashëgimia më e mirë që mund t’u jepte fëmijëve, nipërve dhe brezave të rinj.
Ne kemi gabuar duke menduar se qëllimi i jetës sonë është të krijojmë ushqim për të mbuluar nevojat tona dhe të familjes sonë, pa u ndalur së menduari se e vetmja gjë vërtetë e përjetshme është ajo trashëgimi shpirtërore dhe tradita që do t’u kalojmë. Paratë vijnë e shkojnë, gjërat fitohen dhe humbasin, sepse jeta është një koleksion i pafund humbjesh, prandaj njerëzimi ka mundur të ndajë historinë e tij vetëm përmes artit dhe letërsisë. Le të imagjinojmë se po ecim nëpër një muze ose një bibliotekë dhe se ndalemi para një vepre, futemi në të për të lënë mendjen tonë të shkrihet në thelbin e saj, kjo është vetë jeta, jeta juaj dhe jeta ime, një vepër arti , një dorëshkrim i shenjtë që rrëmben në histori përvojat e një ekzistence unike dhe të papërsëritshme. Pra, ne jemi të gjithë poetë dhe autorë, nëse ndalemi së reflektuari mbi historinë tonë dhe ta bëjmë atë historinë më të vlefshme, sepse sipas fryteve tona, ata do të na njohin. Nëse do të fillonit të shkruanit biografinë tuaj sot, nga do të fillonit? Çfarë do të thoshit? Cila do të ishte gjëja më e vlefshme në historinë tuaj? Çfarë do të dëshironit të dinin dhe të mbanin nga ju stërnipërit apo nipërit tuaj? Mendoni për një moment se çfarë do të thotë më shumë për ju në librin tuaj të preferuar dhe shpëtojeni atë vlerë për ta sjellë atë në jetën tuaj dhe për të ndërtuar kështu trashëgiminë tuaj, librin tuaj, historinë tuaj.
Jeta të jep çdo ditë një faqe të zbrazët dhe ti ke lirinë për ta shkruar atë, çfarë lloj autori zgjedh të jesh? Shumë mbeten të paralizuar dhe nuk gjejnë asgjë të re për të shkruar, të tjerët bëhen makina shkrimi mekanike pa reflektim dhe ndjenjë, por në vend të kësaj ka autorë që lënë shpirtin e tyre në çdo faqe, çdo ditë dhe e shkruajnë dhe e jetojnë duke e ditur se një herë ajo faqe shkruhet dhe atë ditë. është jetuar, ato do të regjistrohen në kohë me një bojë të pashlyeshme dhe të përhershme që do ta bëjë çdo faqe dhe çdo ditë historinë e tyre më të mirë. Ka shpirtra që duhet të shkruajnë faqen e tyre të fundit para kohe dhe të mbarojnë librin e tyre me zhurmë, ka të tjerë që me guxim vendosën të ndryshojnë historinë e tyre dhe t’i japin një fund të lumtur, ka të tjerë që mbetën të bllokuar në trishtimin dhe fatkeqësinë e një histori fatkeqe.
Ajo që duhet të dini sot është se absolutisht të gjithë librat vijnë me faqe të zbrazëta, Zoti nuk i jep askujt një libër të shkruar tashmë, ai na jep të gjithëve një stilolaps magjik të quajtur vullneti i lirë, me të cilin kemi lirinë të zgjedhim historinë që ne. duam të tregojmë dhe gjëja më e rëndësishme që duam t’i themi vetes. Ftesa ime sot është që ju të guxoni të jeni autori i librit tuaj, zgjidhni titullin e atij libri që do të tregonte historinë tuaj, siç bëri Frankl kur shkroi “Kërkimi i njeriut për kuptimin”. Çfarë po kërkoni? Libri juaj, jeta juaj, historia juaj do të jenë burim frymëzimi për ata që pas jush do të vazhdojnë të shkruajnë vazhdimin e librit tuaj, për të mos ndërprerë historinë tuaj, mënyra më e mirë për të qenë të pavdekshëm dhe për të lënë gjurmë në bota është përmes një libri, sepse kur të mos ecim më nëpër këtë botë, libri ynë do të mund të qëndrojë në një raft duke pritur për të pasuruar shpirtra të tjerë si ju, që sigurisht është ushqyer nga bujaria e dikujt tjetër që guxoi të tregojë përvojat e tyre më të vlefshme. Ku do të ishim pa William Shakespeare dhe Ernest Hemingway? Çfarë do të bëheshin me pasardhësit tuaj pa trashëgiminë e historisë suaj? Çfarë do të bëheshin me fëmijët nëse gjyshja nuk do t’u lexonte një histori?
Bëje biografinë tënde një histori që mund të përqafojë dhe puth një shpirt tjetër kur të takojë historitë e tua më intime, merr sërish atë stilolaps të harruar dhe guxo të shkruash historinë që dëshiron të jetosh dhe t’ua lësh si trashëgiminë më të mirë atyre që ndjekin gjurmët e tua…
Përgatiti K.I / Burimi codelist.biz
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
