“Sot dua t’ju tregoj historinë më të bukur të dashurisë, atë me veten, që për shumë njerëz nuk është vërtet një marrëdhënie e lumtur! Megjithatë, dashuria për veten është baza për të qenë në gjendje të duash edhe të tjerët, përndryshe në marrëdhëniet ndërpersonale ne do të zhvillojmë vetëm mekanizma të dëshirës dhe lidhjes, të cilat nuk kanë të bëjnë aspak me dashurinë.”
Një person nuk mund të japë atë që nuk ka
Erich Fromm argumenton se për të dashur me të vërtetë një person tjetër, duhet të jetë në gjendje t’i japë dashuri vetes. Por, nëse njëri ose të dy prindërit nuk mund ta donin veten për arsye të ndryshme, për pasojë nuk mund të na jepnin atë që nuk kishin brenda tyre. Kjo na bën që në moshë madhore ta trajtojmë veten në të njëjtën mënyrë. Dhe kur nuk arrijmë ta duam veten plotësisht, nuk mund t’i duam të tjerët plotësisht (qofshin fëmijët, prindërit, partneri, miqtë, etj.). Pasojat janë të pashmangshme: do të vuajmë për dashuri, do të bindemi se diçka nuk është në rregull, do të kënaqemi me thërrimet dhe do të na shkelin pa pushim… e gjithë kjo sepse nuk dimë si ta vendosim veten. në qendër të botës sonë dhe dimë ta duam veten ashtu siç e meritojmë dhe siç kemi nevojë!
Për t’u ndjerë të dashur duhet të kemi dashuri brenda nesh, përndryshe do të kërkojmë gjithmonë tek të tjerët atë që na mungon brenda
Në të vërtetë, nëse nuk e kemi këtë ndjenjë të thellë respekti për veten tonë, duke vazhduar të ndiejmë nevojën “për t’u dhënë dashuri të tjerëve”, nuk do të kemi kohë dhe hapësirë për të dashur veten, aq më pak të presim që të tjerët të bëjnë të njëjtën gjë për të. ne, duke hedhur kështu themelet për “dashurinë si mjet pazari”. Unë të dua, por pa e kuptuar, në mënyrë të pandërgjegjshme, dua diçka nga ty në këmbim: edhe ti duhet të më duash, përndryshe do të ndihem bosh. Në fakt, shpesh ndodh që kur një lidhje përfundon, kur një person largohet prej nesh, të ndjejmë boshllëk, sepse deri në atë moment në vend që të mendojmë të ushqejmë dhe duam veten, gjithë dashurinë e kemi kryer jashtë nesh. Mungesa, e cila është normale, por kalimtare dhe jo përçarëse, na asgjëson. Nëse nuk mësojmë të vlerësojmë jetën tonë, trupin tonë, shpirtin tonë, nuk mund ta duam kurrë dikë tjetër. Sa e doni veten?
Jemi mësuar ta konsiderojmë dashurinë si diçka të përsosur dhe të jashtëzakonshme
Të dashuruarit e dinë shumë mirë se nuk janë të gjitha trëndafila dhe lule dhe kjo është e bukura e saj! Marrëdhëniet, ato të shëndetshme, ndihmojnë për t’u rritur, për të mësuar të kapërcejmë vështirësitë që na vendos jeta. Megjithatë, jo të gjithë kanë marrëdhënie të shëndetshme. Për shembull, ka njerëz që kur bien në dashuri priren të anulojnë veten, të fillojnë të mendojnë dhe të veprojnë vetëm dhe ekskluzivisht si partneri. Kjo nuk do të thotë të jesh i dashuruar, por të shtypësh veten. Në shumë këngë dashurie, dashuria konceptohet si diçka magjike që mund të kompensojë mungesën e dashurisë për veten. Fraza të tilla si “dashuria jote më shpëtoi”, “pa ty nuk jetoj më”, etj., shtrembërojnë konceptin “dashuri”. Të ndihesh i dashuruar, të jetosh dhe të perceptosh dashurinë e tjetrit mund të na bëjë të ndihemi mirë, deri në atë pikë sa të besojmë se jemi “shëruar”. Mund të krijojë përshtypjen se plagët apo të metat tona janë zbutur, por në realitet nuk është kështu. Ata janë mbuluar vetëm me një vello butësie, sigurie. Megjithatë, asgjë nuk mjafton për të hequr vellon për të cilën po flasim dhe për të rikthyer fantazmat e vjetra. Në fakt, kur mbajmë brenda vetes plagën e mosdashurisë, ne kërkojmë dikë që na do pa kushte ose pa kushte.
Dashuria për veten: ndjenja më e rëndësishme
Nëse nuk mësojmë ta duam veten, vështirë se do të jemi në gjendje ta duam personin që kemi në krah. Mundohuni të mendoni: sa herë i keni thënë vetes “më dua” ose “e dua veten”? Epo, kam frikë nga raste të rralla! Dhe ndoshta “të dua” dhe “të dua” ju keni thënë aq herë të tjerëve sa ju keni humbur llogarinë. Dhe ndoshta se unë të dua i ke thënë njerëzve të gabuar, atyre që nuk e meritojnë vëmendjen tënde.
Dashuria është diçka e mrekullueshme
Siç e kam bërë të qartë tashmë, shumë shpesh ne priremi ta lidhim dashurinë për të tjerët vetëm me neglizhimin e vetvetes. Të duash veten, të respektosh veten do të thotë të jesh në gjendje të duash fqinjin tënd, të jesh në gjendje të shijosh çdo moment, çdo nuancë, çdo emocion. Dashuria nuk është vetëm ajo që tregojmë për partnerin. Dashuria është dashuri për familjen, për veten, dashuri për natyrën, për ushqimin, dashuri për jetën! Është ndjenja më e fuqishme që ekziston, është forca lëvizëse e kësaj bote. Të mësosh të duash njëri-tjetrin do të thotë të mësosh të jetosh. Dashuria është diçka e mrekullueshme, por të duash veten është më shumë.
“Zgjidh dashurinë”, zgjidh të dialogosh me veten, me botën tënde të brendshme dhe me të tjerët përmes kësaj pasurie të çmuar që shpesh i ke privuar vetes. Sepse të zgjedhësh të jetosh duke dashur do të thotë të vendosësh të përballesh me fantazmat e dikujt, me përvojat e veta dhe me idenë e dashurisë, të ndjesh dëshirën për të luftuar ato frikëra të gdhendura në ne për aq gjatë sa mendojmë se nuk mund t’i ndryshojmë më ato. “Zgjedhja e dashurisë” është një kërkim për veten, kujdesi për veten dhe plagët e brendshme, përpjekja për të kuptuar “unë” më të thellë dhe ndaloni dhe dëgjoni … dëgjoni dhe kuptoni, mos justifikoni më veten. Vetëm duke bërë këtë do të jeni në gjendje të pranoni veten dhe të mësoni ta doni dhe ta doni veten.
Përgatiti K.I / Burimi psicoadvisor.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
